De kleine witte leswagen, inmiddels rood geworden door de modder, slipt een stuk naar beneden. In de eerste versnelling rijd ik voorzichtig via een terracottakleurig zandweggetje de berghelling af. De omgeving is adembenemend groen, rivieren stromen, soms ook over het pad. Echter moet ik mijn aandacht gefocust houden op de met bergstenen bezaaide landweg. Het was een idee van mijn rij instructeur. Wetende dat ik van landelijk houdt, stelt hij enthousiast voor; “Op Google Maps zie ik hier een weg, laten we links gaan.” Waarop ik antwoord; “Weet je zeker dat het geen dirtroad is?” De signalen dat dit een bumpy ride wordt negeren we, het avontuur lokt. Als we dan eindelijk via een bruggetje, meer geschikt voor wandelaars, veilig en wel een asfalt weg bereiken zeg ik glimlachend en tevens opgelucht; “De volgende keer nemen we de Jeep.” Het was een verrassend begin van een uiteindelijk wat gestreste dag.
Humeur dat signalen afgeeft
In onze zwarte ‘guilty pleasure‘ wacht Eus mij op om afwisselend naar de buitenwijken van Carvoeiro te rijden waar we een mooi buitenhuis bij Green Acres te koop hebben zien staan. Zodra we de Jeep uitstappen, gaat het mis. Een stel jonge amazones te paard zorgen ervoor dat Joy uit haar dak gaat. “Doe normaal!” roept Eus bloedchagrijnig. Maar in honden termen is deze reactie normaal. De sfeer wordt er niet beter op als wij langs drukke wegen omzoomd door huizen moeten wandelen om de desbetreffende villa te vinden. Het valt tegen. In de tekst online staat ‘omgeven door natuur’ lees ‘omgeven door ‘huizen’. Een aardige Portugese mevrouw weet te vertellen; “Mijn buurvrouw heeft een mooie B & B te koop, zij is ook Nederlandse.” De tamtam gaat snel. Voordat we het weten zijn we op bezichtiging. Keimooi huis met oceaanzicht, alleen te klein voor onze plannen en net te veel bewoning rondom. Ons humeur had ons al gewaarschuwd; deze omgeving is het niet.
Andere vormen van signalen
Herken je dat? Dat je enthousiast iets van plan bent en ineens wordt alles anders, je opperbeste stemming daalt tot het nulpunt en je voelt je leeg naderhand. Mijn ervaring leert, vervelend, maar signalen dat je off road bent geraakt. Van je pad af, door de blubber, en dan maar hopen dat je nog een mooie omgeving als compensatie krijgt. Deze signalen die je op je weg tegenkomt, kunnen diverse vormen aannemen. Een gevoel, fysieke klachten, een tekst/lied in je hoofd, een dier, of een gesprek die helderheid biedt.
Afgetrokken
Zo hadden we lang geleden afgesproken met een stel uit deze contreien. Monter togen we naar het terras, nog na genietend van de gezelligheid thuis in onze B & B. Echter toen we de lunch bestelden zakte mijn energie berg afwaarts. De conversatie (of monoloog?), hoe vriendelijk bedoeld, ging over allerlei abstracties en theorieën die ik alweer kwijt ben. Eus probeerde nog; “Even in Jip en Janneke taal, want mij ben je intussen kwijt.” Een simpele vraag zoals ‘Hoe gaat het met jullie?’ kwam niet aan bod. Persoonlijke vragen onzerzijds werden met clausules beantwoord. De volgende dag kreeg ik het bericht : “Je zag er moe en afgetrokken uit!” Touché, zo voelde ik mij ook. Geef mij maar een gesprek van mens tot mens zoals hier regelmatig plaatsvindt en ik krijg energie. Eigenlijk had ik vanaf die middag moeten besluiten; ‘Nooit meer!’ Echter pas na een half jaar, toen ik onderwerp werd gemaakt van hun theorieën, heb ik de signalen pas serieus genomen. Fini!
De saboteur en fysieke klachten
Een ander voorbeeld van signalen op je pad zijn saboteurs of fysieke klachten. Voordat ik zelfstandig coach/trainer werd, werkte ik met plezier als purser bij de KLM. Voor verdieping volgde ik cursussen. Het eerste signaal was slapeloosheid door jetlags, dus besloot ik te werken op vluchten binnen Europa. Iedere keer als ik een nieuwe panty aantrok, schoot er meteen een ladder in. Tevens ging mijn naambordje op mijn uniform scheef hangen. Hoe ik ook mijn best deed uniform te zijn aan de voorschriften, een interne saboteur liet mij voelen dat het uniform mij te krap zat. Maar ja, wie niet horen wilt, moet maar voelen. Een acute hernia operatie met kans op verlamming heeft mij geholpen om mijn ware bestemming te vinden in mijn werkende leven. De operatie was geslaagd en KLM heeft mij met een gouden handdruk op weg geholpen om voor mezelf te beginnen.
Aftasten en voelen
Nu staan we weer voor een nieuwe sprong. De slakken die de afgelopen tijd mijn wandelingen doorkruisen kunnen een signaal zijn dat dit proces zijn tijd nodig heeft. Vooralsnog tasten wij het achterland van de zuidkust af. Al wandelend voelen we welke gebieden prettig en rustig voelen en welke niet. Als ons humeurmanagement te wensen overlaat, dan strepen we dat gebied weg. Als we zingend langs zandpaden lopen dan zou het kunnen zijn dat….
Voor wie de tekens wilt lezen
Hoe mooi is dat? Overal waar je staat of gaat, er zijn altijd signalen als je ze wilt zien. Of het nu overstekend wild of slakken zijn. Je kunt opteren om signalen te negeren maar waarschijnlijk kies je dan onbewust voor een off road avontuur. Wellicht via een omweg krijg je alsnog de kans om daar te komen waar je wezen moet.
Hoe lees jij de tekens op je weg en welke signalen krijg jij om te weten welke richting je uit moet? Welke signalen negeer je?