“Nog twintig minuten en dan zijn we er, dus we komen op tijd.” vertel ik Eus terwijl ik het nakijk op mijn smartphone. Met een stevige vaart rijdt Eus de berg af richting Portimao. Om elf uur hebben we een afspraak in het ziekenhuis, die net tussen de bedrijven door geregeld kon worden. “Nee, hè?” roept Eus geïrriteerd. Vlak voor ons hobbelt een oude houten wagen. De hoefijzers van het paard klinken gelijkmatig op het asfalt. Ineens zijn we terug in de tijd, een typisch Portugees tafereel. Het is bijna onmogelijk om de kar, die maar twintig kilometer per uur gaat, in te halen. Als we dan eindelijk een extra inhaalstrook bereiken gaan we er snel omheen. De zigeuner op de bok kijkt ons met donkere ogen doordringend aan en roept; ”Com Calma!”
Op zijn Portugees
Zijn woorden klinken lang na, terwijl wij straf doorrijden om op tijd te komen. Sinds ik mij met drie poten voortbeweeg moet ik alles bewust en op zijn Portugees ‘com calma’ ( met alle rust) doen. Eén keer stond ik ’s nachts en moest dringend plassen. Slaapdronken was ik vergeten dat ik een gebroken enkel had. “Auhh!” Daar lag ik weer. Een ezel stoot zich in het algemeen…. Mijn bejaarde tred en gedwongen rust leveren ook veel voordelen op. Ineens heb ik een gevoel van tijdwinst. Veel van mijn dagelijkse vaste werkzaamheden kan ik niet doen. Heb je wel eens een kopje koffie aangereikt gekregen door iemand met twee krukken?
Tijd heelt alle breuken
Voelen dat ik de tijd kan en moet nemen maakt dat ik intenser geniet van kleine dingen. Het nemen van een douche ’s morgens is een boost voor de dag. Het koele water voel ik als een rivier langs mijn bezwete lichaam stromen. Het kommetje vol vruchten die Eus mij liefdevol aanreikt, smaakt als een tropische verrassing. Wandelen? Ik kan het niet laten. Nu anderhalve kilometer met rustpauzes, de uitgestrekte vergezichten in mij opnemend. Tijdens het gastenontbijt en de gemeenschappelijke maaltijden is het een heerlijk samen zijn. Het gieren van de lach werkt helend. Mijn VVV kantoor is continu open en ik heb wisselende flexplekken in de tuin. Office with a view
Kleine wereld op een bergrug
Wat een geluk dat ik wel mag zwemmen, dan wel met één poot slap. Niets ontgaat mij. De glinstering van het water, het ruizen van de wind, het geklingel van de windorgels. Een magnolia die in bruidswit haar zoete pracht laat zien. De agapanthussen die als stoere pijlers richting de oceaan met de wind mee wuiven. Als ik mijn administratie bijwerk, zit Billie de kat naast mijn voet en Joy de hond trouw onder mijn stoel. Een huiselijk tafereel waar ik niet genoeg van krijg. Zorgzame Eus tilt mij met zijn sterke spieren over hoge drempels en komt mij als proefkonijn de heerlijkste amuses brengen. De tijd gaat langzamer, Portugees, maar wel bewust besteed. Eindelijk kan ik voluit voelen waarom gasten bij ons hun rust zoeken.
Retrospectie en reflectie
Tijd voor retrospectie en reflectie. Tijd van leren ontvangen en selecteren. Zo kreeg ik gisteren een weldadige massage van een gast cadeau. Een reguliere gast, die o.a. fysiotherapeut is, leert mij passende oefeningen zodat ik straks makkelijker mijn rechtervoet weer kan belasten. Een vrolijke moeder en dochter geven ons een mooi rood hart cadeau. Gelijk ik oud fotomateriaal schift en delete, zo gooi ik onbruikbare gedachten weg. Bovendien ben ik selectiever waar ik mijn aandacht aan wil besteden.
Aardje naar mijn vaartje
Tijdens een Skype gesprek met mijn ouders gaat mij een lichtje op. Mijn moeder vertelt met een trilling van bezorgdheid in haar stem; “ Je vader is de hele dag in de weer. Hij heeft het dak van de schuur schoongemaakt via een ladder! Daarna is ie weer in de tuin bezig.” “ Doet hij dan geen middagdutje?” vraag ik verbaasd. “Nee, luidt het antwoord, “ ik moet hem er echt op aanspreken het rustiger aan te doen op zijn oude dag (89).” Ha, ha, de bezige bij. Laat ik nu een aardje naar mijn vaartje hebben. Toch kan ik me makkelijk overgeven aan de rust. Tenslotte gaan deze weken snel voorbij. Weldra huppel ik weer door de bergen. Maar dan een tikkeltje meer op zijn Portugees, de tijd nemend, bewust stappend, mindful.
Lesje geleerd
Bij het honderd jaar oude schoenenwinkeltje in Monchique koop ik orthopedische sandalen. Het afrekenen moet achter in de winkel. “Sorry Senhora, ik doe het com calma, op zijn Portugees. Dat heb ik hier geleerd,” beweer ik, terwijl ik haar een knipoog geef.
Hoe ga jij om met tijd? Heb je tijd over of te kort? Hoe kun je dat veranderen? Hoe kun jij meer op zijn Portugees com calma je leven leiden.