Met zijn zessen rijden we gestaag de berg af, het zonnetje prijkt wazig door de wolken. De lachsalvo’s zijn niet van de lucht met deze vier fameuze vrouwen die ondanks of dankzij, het leven weten te vieren. Net voorbij een bocht zien we een vrachtbusje op zijn kant, een arm steekt uit het half geopende raam. Met gierende banden komen we tot stilstand. Stemmen verstommen en ik zeg nog bedremmeld; ”Ik kan niet tegen bloed.” Mijn benen leiden een eigen leven en stappen doelgericht uit en snellen zich naar de plaats des onheils. Terwijl ik 112 bel bereid ik me voor op het ergste.
In shock
Godzijdank weet de autobestuurder zich uit zijn wrak te hijsen. Hij staat er verloren bij en doet of er niets gebeurd is. Eus zet onze bus zodanig dat de man geen last heeft van passerende auto’s. “Senhor, hoe voelt u zich?” vraag ik bezorgd terwijl ik zijn arm aanschouw. “Uw arm ziet er niet goed uit.” Een bult bolt op onder zijn elleboog maar de bestuurder wuift mijn bezorgdheid weg. ”O que aconteceu ( wat is er gebeurd)?” informeer ik. “Ik ben drie keer over de kop geslagen, nadat mijn voorwiel in de goot reed”, zegt de Portugees koelbloedig. ” U moet ontzettend geschrokken zijn”, stel ik vast. “Não, tenho sangue frio ” ( ik heb koud bloed, met andere woorden, ik kan wel tegen een stootje). Mijn bescheiden observatie; deze man is in shock.
Een fractie van een seconde
Een groepje welwillende Portugezen scharen zich om ons heen. Wij zouden een dagje uit vieren, dus laat ik de gewonde man over aan een rustige bijstaander. De geblesseerde bestuurder bedankt me hartelijk en geeft mij een innige kus. Als we weg rijden komt de brandweer en ambulance ons al tegemoet. Als we iets eerder waren vertrokken zou in een fractie van een seconde ons leven er anders uit hebben gezien.
Van hemel naar hel en weer terug naar de hemel
Het gesprek in onze van komt weer opgang. We delen onze ervaringen hoe kwetsbaar het leven is. Pas na een half uur wandelen, klinken de lachsalvo’s weer over de bloemrijke velden. Deze vier vrouwen hebben zoveel mee gemaakt. Wellicht het ergste wat je kan overkomen, op een gruwelijke manier je bloedeigen kind verliezen. Ieder jaar komt dit vrolijke stel The Art of Joy haar naam eer aan doen, en wordt er volop gelachen, naast dat er ook tranen vallen. Samen het leven vieren. Deze vrouwen zijn zich er terdege van bewust, dat iedere seconde telt en dat in een split second, je leven zich kan transformeren van een hemel naar een hel. Dat je door de pijn heen, toch de keuze kunt maken om zelf de slingers des levens weer op te hangen. En zo er weer een hemel van te maken. Zonder over het gemis heen te stappen.
Vreugdevol vieren
Als ik probeer de slaap te vatten, lukt het me niet. Allerlei gedachten en beelden gaan door mijn hoofd. Hoe relatief het leven is. Van de week kreeg ik het droevige bericht dat bij een gast/collega leukemie gediagnosticeerd is. Hij is uitermate rustig en positief onder deze omstandigheden. Door het ongeluk is mij duidelijk dat je tijdens het rijden gefocust moet blijven op de weg. Maar ook in het leven je niet moet laten verleiden om je te veel bezig te houden met dingen die je focus en vreugde doen ontnemen. Nadien geniet ik nog meer van de dagelijkse kleine dingen, wandelen hand in hand, een poes op schoot, onze weelderige tuin en gezellige gasten om me heen. Kortom te veel om op te noemen.
Zelf slingers ophangen
Iedereen komt naast de kleine dingen die het doen ook verlies, ziekte, teleurstelling, afgunst en ongemakken tegen. Het zijn hobbels om het vreugdevol vieren van ons leven te versterken en je te laten groeien in kracht en kwetsbaarheid. Het leven is een feest, je moet wel zelf de slingers ophangen.
Hoe weet jij het leven te vieren? Wanneer wordt jouw feestje verstoord? Hoe kun jij de slingers des leven blijven ophangen?