Het veertien stoelen rijke propeller vliegtuigje taxiet over de startbaan, versnelt onder het lawaai van ronkende motoren en komt los van de grond. De propellers draaien razendsnel om de zwaartekracht te trotseren, en het aardoppervlak te kunnen verlaten. De vliegmachine, een mug in vergelijking met het luchtruim, vecht zich dapper door de wolkenbrij heen. Eus en ik kijken elkaar gespannen aan. In het Skycafé van het provinciale luchthaventje van Portimao werden we een uur geleden nog verrast door een hevige onweersbui gevolgd door een veelkleurige regenboog. Wat zullen we daarboven aantreffen?
Alice in Wonderland
De spanning maakt al snel plaats voor kinderlijke blijdschap. Een soort van ‘Alice in wonderland’ gevoel, vliegend door wolken die onder ons openbreken. Alsof de coulissen opengaan naar een groene kust, omzoomd door een oneindige oceaan die ons zonnig toe schittert. Het is zo helder dat ik de duinpaden kan volgen waar we vaak samen of met gasten wandelen. Een opeenvolging van bekende baaien met hun riviermondingen glijden onder ons voorbij zoals Praia da Odeceixe en Vila Nova Mil Fontes.
Vliegreis
Het ontroert mij, om zo boven mijn geliefde Portugal te zweven, en me opmerkzaam licht te voelen. Alsof alle zorgjes van me afvallen. Het besef dringt duidelijk tot mij door dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest. Ons besluit om samen op de paradijselijke plek in Monchique te wonen, een B & B te stichten heeft enorm bij gedragen aan ons levensgeluk. Het gevoel van niets meer hoeven te bewijzen, dan dit geluk uit te stralen, en het te delen. Gelukkig zijn is genoeg bewijs aan wat er mogelijk is in deze wereld. Maar het is ook een keuze, en soms niet zonder risico’s.
Eus toont een brede glimlach op zijn gezicht. We houden elkaars hand vast. Deze vliegreis van Portimao naar Caiscais is een geslaagd verjaardagscadeau.
Bovenaf waarnemen
Geïntrigeerd door de wolkenmassa, zie ik iedere wolk langzaam veranderen en en een eigen vorm aan nemen. Zouden er dierbaren op die wolken zitten die genoeglijk naar ons kijken? Misschien zit ik over een aantal decennia naast hen. Als in een flits zie ik mijn leven aan mij voorbij gaan. Ik snap waarom ik voor mijn doen lang in de vliegwereld heb gewerkt. Het is verhelderend, dingen van bovenaf waar te nemen en met twee voeten op de grond verder uit te werken. We wonen niet voor niets hoog.
Eindigheid
Naast het geluksgevoel dringt zich een ander gevoel aan mij op. Zo dichtbij de hemel, de eindigheid. Eigenlijk worstel ik met het feit dat ik mij nog vijfendertig voel, terwijl de realiteit mij inhaalt. Hoe zou mijn leven zijn gelopen als ik wist wat ik nu weet als vijfendertigjarige?
De lichtheid van het bestaan
In de lichtheid van dit korte propellerbestaan, neem ik mij voor mij slechts bezig te houden met dingen die er toe doen, en bijdragen aan mijn en andermans levensgeluk. Gedoe om futiliteiten wil ik uit de weg gaan. Zaken die ik niet kan veranderen, accepteren zoals ze zijn.
Straks dalen we weer af naar de aarde. De vliegreis is dan voorbij. Eén ding neem ik mee naar beneden. Van bovenaf gezien weet ik dat ik het nodig heb om lichtvoetig mijn geluk te delen. Mochten er donkere wolken op mijn radar verschijnen, dan moet ik door de buien heen, gelijk een propellervliegtuig die zich omhoog vecht door de wolkenbrij. Want boven de wolken schijnt de zon.
Als jij een vliegreis boven je leven zou maken, wat zou jou opvallen? Waar wil jij je aandacht vooral op vestigen en waar wil jij je niet (meer) mee bezighouden?