Met een loodzwaar gevoel sta ik op. Mijn ogen prikken. Het is al vier ’s morgens. Er zijn aardig wat reserveringsaanvragen en om 5.50 ga ik met een fijn stel gasten op pad voor een Sunrise walk. Zodra ik mijn mails beantwoord heb, en van mijn soyachinno geniet, ben ik over mijn gevoel van vermoeidheid heen. Mijn ochtendrituelen geven mij een thuis gevoel, en energie.
Uit balans
“ Wow, wat een kleuren!” Gezamenlijk bewonderen we de rood oranje gloeiende bol die gestaag omhoog klimt en ons weer gaat verwarmen. De sfeer is opperbest en ik voel dankbaarheid dat dit mijn werk is. Door wat ik het liefste doe, al wandelend de zonsopgang bewonderen, gasten een bijzondere morgen bezorgen. Het landschap van Monchique is zo gevarieerd. Na een paar uur schiet het door mij heen dat ik vanmorgen vergeten ben een vriendin te whatsappen. Juist nu ze het nodig heeft. Ik spreek snel in. We klauteren omhoog naar een magische open plek in een bos waar prachtige reuzachtige kastanjebomen zijn geveld. Slordig liggen ze her en der verspreid, ons pad blokkerend. Onthutst luister ik naar een verhaal van een geliefde jonge gast. Zoveel onrecht wat haar weg van thuis is aangedaan. Bedachtzaam klim ik over een boom en denk mijn voet op stevige grond neer te zetten.
Geluk bij een ongeluk
‘Crack!’ Een felle pijnscheut gaat door mijn enkel en ik beland op mijn rug naast de boom. Meteen staat de gehele groep verontrust om me heen, reikt water en proviand aan en geeft helende Reiki voor mijn voet. De opkomende misselijkheid maakt dat ik de neiging heb om weg te trekken. We zitten in het diepst van het bos met alleen zwijnepaden om er uit te komen. Een geluk bij een ongeluk, dat dit de ideale groep voor deze situatie is. Doortastend wordt er gehandeld. In no time word ik door Eus en een sterke politie officier naar de auto gedragen. Thuis word ik opgevangen door een andere gast die ziekenverzorgster is geweest en als manager meteen ons alles uit handen neemt, mij liefdevol verkoelt, pijnstillers toedient om daarna het opgekomen ei rond mijn enkel in te zwachtelen.
Perfecte Timing
Die middag weet ik vanuit mijn luxe ligstoel nog een paar fijne handlees sessies te geven dan val ik in een diepe rust. Wat velen waarschijnlijk niet verwacht hadden geniet ik ten volle van dit Dolce Far Niente. Het enige wat ik kan doen is gasten te woord staan en werken via de laptop. In het begin schroom ik nog om hulp te vragen. Nadat Eus zelfs op zondag in Monchique krukken weet te bemachtigen, voel ik mij een stuk eigenmachtiger. Betere timing is er niet. Een gastvrije dag, en daarna rustig opstarten naar full house de week erop.
In iedere ervaring schuilt een verklaring
Terwijl ik staar naar de oneindige horizon, ontwar ik twee Bonneli arenden in de verte. Tijd voor een helicopterview. Het is mij snel duidelijk, ik was moe en ben mezelf letterlijk en figuurlijk voorbij gelopen. Als eigen ondernemer is er altijd iets te doen, en waar Eus tussen de middag een dutje doet, blijf ik doorwerken. Bang dat werk zich opstapelt. Maar wat is het nu heerlijk om in mijn hangmat met mijn been omhoog te genieten van het uitzicht, het geklingel van het windorgel, Joy die mij op de voet volgt, en Eus die mij met zorg komt verwennen. In het begin was het voor beiden wennen. Nu kunnen we lachen om onze oude patronen. Eus die niet gedwongen wilt worden, en ik die niet durf te vragen.
Een manier om thuis te komen
Genieten van thuis zijn. In plaats van vliegen van hot naar her om maar niet bij jezelf thuis te komen. Want thuis in jezelf in de rust ga je voelen, ook die dingen die misschien geparkeerd zijn. Mijn les is duidelijk. Mijzelf rust gunnen, en nog meer genieten van de nuances van dit prachtige paradijs. En ook elders. Hoe rijk is het om met twee vriendinnen een uur te zitten aan een bijzondere vijver dichtbij Rhenen en te staren naar witlichte lotussen in een soort van tijdloosheid. Bewust al die lieve attenties van mensen leren ontvangen. Tijd om mijn oude arbeidsethos waarmee ik opgevoed ben, meer achterwege te laten. Meneer Perfectie en mevrouw Controle meer buiten de deur zetten. Als ik weer op beide voeten kan wandelen zal ik ze beide bewust neerzetten:
En de grond kust zacht je voeten.
Zij is met je, elke stap.
En elke dag zal ze vertrouwd zijn.
Ze zal je dragen.
Want de grond kust zacht je voeten.
Zij is hier en in je dromen.
Is ze als je wilt altijd.
Een manier om thuis te komen.