Nicolas loopt een donkere stal binnen. De muziek krijgt een dreigende toon, dan hoor je een luide kreet. ‘Nòòn! Je ziet een man met een touw om zijn nek aan de schuurbalk hangen. ‘Vader!’, schreeuwt Nicolas terwijl hij zich huilend voorover laat vallen in het hooi. Daarna volgen spannende dagen. Moet hij het boerenbedrijf overnemen terwijl hij nu in de stad woont? Wat hier nog te doen nadat alle koeien getroffen zijn door de gekkekoeienziekte, en vernietigd zullen worden ? Leven volgens de seizoenen, dag in dag uit hetzelfde ritme.
‘C’est quoi la vie?’ (Is dat leven?)
Platteland Cevennen
Dan zie je een door strijklicht beschenen glooiend landschap. De kleurenpracht van de herfst is overweldigend. Inmiddels is er een jaar verstreken. Nicolas kijkt naar het land voor zich, en ploegt rustig door. Hij kan kijken naar zijn gedachten zonder verstoord te raken. Hier in de Cevennen heeft hij als biologische boer zijn rust gevonden, samen met zijn geliefde.
Stad Amsterdam
Onrustig schuif ik heen en weer op de roodpluchen stoel van bioscoop Tuschinski. Dit specifieke beeld in de film ‘C’est quoi la vie?’ laat mij niet meer los. Bij de ingang slaat de regen het portaal binnen. De tram rinkelt driftig richting Rembrandtsplein. Ik stap snel op de fiets. Ik moet nog zoveel doen: koffer pakken, blouses strijken, reis voorbereiden naar Sao Paulo. Terwijl ik in hartje Amsterdam woon en een bruisend leven heb, vraag ik mij af, ‘C’est quoi la vie?
Bergen Monchique
Zeventien jaar later wandel ik genietend van ruime vergezichten richting kust en oceaan met mijn hond Joy naar het stadje Monchique. Hoewel het hoogzomer is, hangt er een slufter van bewolking in de vallei, terwijl langzaam de zon opkomt. De witte wolken krijgen hierdoor een oranje rand. Ik loop boven de wolken. Mijn verlangen is vervuld, niet in de Cevennen maar in Portugal.
Het be-leven zit van binnen
Meer dan twintig jaar was ik verknocht aan steden zoals Amsterdam en daarna Haarlem. Het lot heeft me naar het platteland van Portugal gebracht. Aanvankelijk dacht ik dat het voor mij te saai zou zijn, maar het is allesbehalve dat. Ook doordat wij in onze Bed and Breakfast samen met onze gasten een afwisselend leven hebben.
Het be-leven zit meer van binnen. Ik voel me meer dan ooit verbonden met alles wat mij omringt, mijn partner, de gasten, mijn huisdieren en de natuur. Ik ben veel eerder geraakt door mooie momenten, zoals de ontroerde blik van de gast die hier ten huwelijk gevraagd werd, of een mooie zonsopgang, of gewoon de samenhorigheid met gasten.
Tijd hebben en tijd maken
Hoe komt het dat ik mijn leven nu anders ervaar ? Dat het stadse leven ondanks al zijn bekoringen je ook opjaagt? Dat hoe bruisend en vol je agenda ook is, je toch een gevoel bekruipt van iets missen? Dat de pauzes tussen de ene actie en de andere steeds korter worden, of zelfs wegvallen? Herken je dat? Zou je een stukje platteland kunnen creëren, waar je ook woont?
Volgens mij gaat het vooral over tijd hebben en tijd maken. Jezelf die momenten gunnen om stil te staan bij de kleine dingen die er toe doen. C’est ça la vie!