De wekker gaat. Het is nog pikkedonker. Er komt een gemopper vanuit de andere kant van de slaapkamer. “Jeetje, is het alweer tijd?” roept Jette. “Ja, ik ben al op weg naar de douche,” antwoord ik. Na het douchen trek ik mijn werkkleding aan en kijk buiten aandachtig in mijn boots. Want gisteren had ik de tegenwoordigheid van geest om nog even in mijn werkschoenen te kijken, toen er een vervaarlijke schorpioenenstaart uitstak. Ach ja, dat kan gebeuren hier in Israël. Wat is een schorpioen in een schoen in vergelijking met de voortdurende dodelijke incidenten door oorlogsdreiging. Wij kunnen na een spannende tijd nog zeggen: Kom, we gaan weer naar huis want thuis is het veilig. Maar hier heerst een aanhoudende sfeer van paraatheid met overal militairen.
Gazastrook
Terwijl we meloenen rapen prijkt de ochtendzon aan de einder. We kweken niet alleen meloenen maar ook spierballen. Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt door de landbouwarbeiders aan de andere kant van het gaas. Daar ontwar ik geen modern apparatuur of irrigatiesysteem. Alles wordt met de hand verbouwd en ezels trekken karren met wat oogst. Het gaas met prikkeldraad moet als bescherming dienen, want daar ligt de Gazastrook. Uit pure nieuwsgierigheid hebben we de stad Gaza bezocht. Maar bij het passeren van de grens werden we al snel een tunnel in geloodst. Te gevaarlijk. Lukraak tussen kapotgebombardeerde huizen bevinden zich graftombes. Wat een verschil met Nederland; want thuis is het veilig.
Naïeve vrijwilligers
Al snel staat een hele groep Palestijnen om ons heen. Zij vragen ons de oren van het hoofd. “Wat doen jullie hier? Welke nationaliteit hebben jullie?” Als ze door hebben dat we naïeve vrijwilligers zijn van de buur kibboets zie ik hun alertheid verslappen. Dan is het aan ons om vragen te stellen. “Waarom zijn jullie bang dat wij infiltranten zijn?” Al snel spuien ze hun gal over de vergeldingsacties van de Israëliërs. Dat zij behandeld worden als subversief volk. Bovendien dat het moeilijk is voor hen om in een bezette staat een goede levensstandaard en gezondheidszorg op te bouwen. Overal is tegenwerking. Uiteindelijk begeleidt deze groep ons naar de grens waar we als rasechte Hollanders op de fiets stappen richting de kibboets. Nu is deze weg afgesloten.
Jongeren uit de kibboets Nahal Oz
Want voor kost en inwoning werken we als buitenlandse vrijwilligers in de kibboets Nahal Oz. Onlangs nog op RTL 4 tijdens een reportage van Olaf Koens. Doordat ik het systeem beter wil leren kennen heb ik gevraagd elke veertien dagen andere werkzaamheden te doen. Zo kan ik integreren met de Israëlische jongeren. Van hen horen we weer een ander geluid; “Wij willen deze oorlog niet. Wij snappen niet waarom we niet vredig samen kunnen wonen. Waarom kunnen we niet bevriend zijn met Palestijnse jongeren? En een denktank opzetten om de oorlogsdreiging te stoppen. Maar de politiek houdt het tegen. We zijn getraumatiseerd doordat we drie jaar in het leger moesten. Al die onwezenlijke contrasten blijven op ons netvlies kleven. We hebben vervangende dienstplicht aangevraagd. Dat wil zeggen één jaar in een bestaande kibboets werken zoals hier, één jaar in een kibboets aan de grens om die te consolideren en één jaar vechten. Afschuwelijk. Thuis is het veilig, maar daarbuiten niet.”
Thuis is het veilig
Omdat ik op verschillende afdelingen werk, leer ik diverse mensen kennen. Sommige bewoners zijn fanatiek anti- Arabier, anderen onthouden zich van een mening. Kinderen krijgen al verantwoordelijkheden op jonge leeftijd om iedere dag wat werkzaamheden te doen op een boerderij. Pubers passen op in de kindercrèche zodat ouders kunnen werken. Iedereen is gelijk. ‘Alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren zijn meer gelijk dan anderen’ zoals George Orwell schreef. Alleen leidinggevenden hebben een videoapparaat. Anderen parasiteren binnen het systeem. Toch mijn grootste ondervinding, zo’n veertig jaar geleden, is dat eigenlijk niemand deze oorlog wil. En vooral dat jongeren het land willen delen. Het doet mij denken aan de ontroerende song; “One day”. Zelf neem ik over de situatie in Israël geen standpunt in. Maar denk aan al die mensen aan de ene en aan de andere kant van de grens. En wens dat zij ook een keer kunnen voelen en zeggen; “Thuis is het veilig!”
One day
All my life I’ve been waiting for
I’ve been praying for
For the people to say
That we don’t wanna fight no more
There will be no more wars
And our children will play
One day