Al zoemend komt het witte gevaarte ons tegemoet. De lens kijkt ons recht in de ogen. Vlak voor ons gezicht wint het hoogte en neemt afstand. Naderhand zien we een prachtig filmpje van ons huis, tuin en zwembad. Alsof we als Bonelli arenden boven het luchtruim zweven en genieten van het kleurrijke landschap dat ons domein is. s ‘Avonds kan ik na een dag vol activiteiten tijdens een wandelweek, de slaap niet vatten.
‘Heb ik hier wel aan gedacht, had ik dat niet anders moeten doen?’ vraag ik mij verontrust af. Het is een gewoonte, om aan het einde van een dag te evalueren; wat had beter of anders gekund.
Inzicht
Net voordat ik in slaap val, komt plots de drone voor mijn gezichtsveld. Zijn lens worden mijn ogen. Door in- en uit te zoemen krijg ik een overzicht van de week; de mooie wandelingen, fijne gesprekken, de samenhorigheid in de groep. Tegelijkertijd krijg ik ook details te zien, een blik van verwondering en een blijk waardering. Gerustgesteld val ik in slaap, het is goed zo.
Troebele lens
Wat bijzonder dat deze drone mij, naast een promotie film van onze Bed and Breakfast ook inzicht geeft. Leren kijken vanaf een afstand, het geheel overzien maar ook belangrijke details weten uit te lichten. Door verantwoordelijkheidsgevoel en onzekerheid raakt als het ware mijn lens vertroebeld.
Water kan het vuur niet doven
Volgens een profielschets van een coachbureau bestaat mijn karakter uit 47% vuur, 37 % water, 10% aarde en 7 % lucht. Wat wil dit nu zeggen? Met zoveel vuur ben ik erg actief, stap overal enthousiast op af en durf risico’s te nemen. Met een grote portie aan water, voel ik goed aan wat bij mensen speelt en kan ik zorgen voor een vertrouwde en harmonische sfeer. Maar deze samenstelling is nu niet karakteristiek voor een beschouwende manier van in het leven staan.
Afstand nemen
Dit doet mij denken aan een situatie waarbij ik twintigtal jaren terug vlieg. Als leiding gevende bij de KLM is mijn manier actief in de werkmethodiek han- en spandiensten te verrichten (vuur) terwijl ik overzicht houd. Om zo een veilige sfeer te bieden (water) waarin ieder zijn kwaliteiten naar buiten kan brengen. Soms loop ik meer dan tien kilometer tijdens een intercontinentale vlucht. Een keer vlieg ik samen met een collega purser.
Wat schetst mijn verbazing? Tijdens de route van Amsterdam naar Buenos Aires zit hij op diverse klapstoelen in de cabine, kijkt rond en geniet. Stewardessen lopen regelmatig naar hem toe om hem iets te vertellen of te vragen. De sfeer is optimaal. Voor mij is dit een eyeopener. Hoe kan je als leiding gevende door ogenschijnlijk ‘niets doen’ een vlucht met zoveel interacties tussen collega’s en passagiers goed laten verlopen? Hij heeft wat ik mis; afstand nemen en op het juiste moment in- en uitzoomen.
Drone view
Mijn vurige en waterige samenstelling maakt dat ik alles doe vanuit intuïtie en gevoel. Mijn wandelingen met de weidse vergezichten nodigen mij uit een helicopterview te nemen. Tijdens coachingsgesprekken gaat mij dat goed af. Maar voor inzicht in mijn eigen situatie helpt het om ook zo nu en dan te kijken via een denkbeeldige drone. Zo objectief en feitelijk (lucht en aarde) mogelijk.
Volgende week is het filmpje klaar. Mocht ik zo nu en dan door te veel betrokkenheid of verantwoordelijkheidsgevoel in twijfel gebracht worden, dan neem ik een ‘droneview’ .