Een bescheiden ruk aan mijn arm: “Hoeveel kost uw hond?” Twee koppen kleiner, gebocheld, schoenen waar hij in zwemmen kan, een korte broek die tien maten te groot is, en ondanks zijn leeftijd, ik schat hem op een jaar of tachtig , levendige lieve ogen. Het Portugese mannetje herhaalt geduldig zijn vraag. “Neen”, antwoord ik vriendelijk maar resoluut, “Deze hond is voor geen goud te koop.”
Dan komt er een ander markant figuur naast mij staan aan de toog van het Café Doce e Arte. Deze is minder subtiel. “Bolo!”, spuugt hij mij bijna in het gezicht. “Mag ik een cakeje?” Mijn vrienden observeren het tafereel en roepen mij lachend toe: “Buitengewone bekenden heb je!”
Dan krijgt het vriendelijke mannetje mijn vriendin in het vizier en geeft haar zijn allerliefste glimlach. Meneer Bolo is inmiddels na een ‘Obrigado’ met zijn ‘Berliner bolo’ half druipend uit zijn mond, naar buiten gesneld. De buit is binnen. Meneer Bochel geeft mijn vriendin een verse mandarijn en vraagt charmant: “Ga je mee neer het strand?”
‘Er moet een hoek af zijn’
In één van zijn liedjes beschrijft Stef Bos precies wat het leven boeiend maakt. Mensen die origineel zijn. ’Geen hagelwitte lakens, geen strakke lijn, geen zoetgevooisde stemmen. Er moet een hoek af zijn.’
In mijn gehele loopbaan als purser bij een grote luchtvaartmaatschappij heb ik het voorrecht gehad authentieke personen te ontmoeten, en met collega’s van diverse pluimage te werken. Zo was er een steward die, voordat hij met zijn karretje het gangpad op reed, zijn neus dicht kneep en zijn wijsvinger omhoog stak als sein om de service te beginnen. Daarna liep hij zingend de cabine in. Het werd een show. Zo nu en dan vroeg hij een collega of passagier ten dans. De vluchten leken met hem veel korter
Barsten in de werktegel
Helaas tijdens een lange reis bleef het niet alleen bij innemende ‘hoekjes af’, maar ontstonden ook minder aantrekkelijke ‘barsten’ in de werktegel. Door vermoeidheid werden collega’s nukkig naar elkaar, gingen ze roddelen of kwamen ze hun afspraken niet na. De verbinding werd broos. Dan was het als teamleider hard werken om de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. Door gerichte communicatie probeerde ik die barsten te lijmen.
Onherstelbare breuken
In onze Bed and Breakfast waan ik mij in een Utopia met diverse waarachtige mensen die naast dat ze heel aardig zijn, een goed gevoel voor humor hebben. Ook zijn er ‘hoekjes af’ maar geen barsten.
Ineens na zeven vette jaren begonnen zich bij enkele ‘repeater’ gasten barsten te vertonen, die door onacceptabel gedrag leidden tot breuken. Dit was een nare ervaring, maar gaf ruimte en zuivering. Toch bevond zich in mij nog de flinke barst van de ontgoocheling.
Deze kon ik alleen maar zelf lijmen door mijn eigen hang naar perfectie los te laten. Waarom zou ik mij na jaren van honderden aangename gasten gaan concentreren op een paar andere ‘k(l)anten van de medaille. Beetje bij beetje werd ik mij bewust van mijn eigen barst en besloot ik mij in te zetten voor de volgende zeven vette jaren. Vol vertrouwen ging ik mij weer concentreren op de kern kwaliteiten van de bijzondere mensen die mij omringen. Dit jaar spant de kroon qua wederzijdse inspiratie.
Perfectie van de imperfectie
Als je na dit verhaal bij jezelf te rade gaat, wat is jouw ‘hoekje af’? Welke barsten heb jij gelijmd of kun je nog lijmen en wanneer leidt iets bij jou tot een breuk?
Het pallet van imperfecties zoals ‘hoekjes af’ en gelijmde barsten, maken de tegel perfect.
Met dank aan Nienke en Harm. Jullie cadeau, ‘Een sprong in de tijd’ van Stef Bos, en de daaruit voortkomende gesprekken over authenticiteit, hebben mij geïnspireerd tot dit blog.