Hoort wie klopt daar? Drie maal wordt stevig op de voordeur gebonkt. Vrijdagmiddag, wie zou het zijn? De deur piept en klemt, maar je krijgt hem toch open. Je ogen worden zo groot als theeschotels van verbazing. “Goedemiddag mevrouw, ik kom een pakket afleveren.”
Een man met gekleurd kroeshaar, gekleed in een fleurig tuniek, kijkt je aan met zachte ogen terwijl zijn mondhoeken omhoog krullen. Je blijft als aan de grond genageld staan en stamelt: “Jij bent zeker een regenboogpiet?”
“Ach, wat maakt mijn kleur uit, als ik u kom opvrolijken met een geschenk?” Met een diepe zucht tilt hij moeizaam een pakket zo groot als jijzelf door de gang. Er is nog net wat ruimte in de kamer bij de kachel. Daar zet hij het reusachtige pakket neer. “Tot volgend jaar mevrouw, met de hartelijke groeten van mijn vriend Sint.” En weg is de kleurrijke piet.
Een te kleine schoen voor een groot geschenk
Zo steekt je schoen minuscuul af bij dit immense pakket. Driftig ontdoe jij het cadeau van de vellen pakpapier. Ineens staat er een evenbeeld tegenover je. Als jij je dan voorover buigt, beweegt je evenbeeld mee, en als jij je voorhoofd fronst zoals nu, kijkt je dubbelganger ook moeilijk. Is dit een grap? Ofschoon je zoekt naar een afzender, vindt je kaart noch gedicht. Slechts een papernote waarop staat:
“Jij bent een geschenk!”
Tevreden of kritisch
Als ik dit voorval beschrijf, moet ik meteen denken aan een aangenaam gesprek met een jonge, inspirerende Hollandse reisondernemer, die al jaren in Spanje woont. Hij vertelde over zijn ervaring als emigrant. “Wat mij opvalt is, dat waar Spanjaarden snel tevreden zijn met zichzelf en met hun leven, Nederlanders nog last kunnen hebben van calvinistische (zelf)kritiek. Dit staat innovatie soms in de weg.”
Iedereen een tien
Deze opmerking deed mij ook herinneren aan een bijzondere documentaire die ik zag over Benjamin Zander, dirigent van het Boston Philharmonisch Orkest. Wild gesticulerend alsof hij dirigeert, vertelt hij gepassioneerd over zijn vak. “Het werk van een dirigent is de talenten van je orkestleden opwekken. Want in mijn orkest merkte ik een chronische preoccupatie over beoordelingen van optredens. Wat hen tenslotte ervan weerhield om bij het musiceren risico’s te nemen.”
“Om faalangst te verminderen besloot ik dus iedereen vooraf een tien te geven. Maar wel onder één voorwaarde. Dat ze mij een brief zouden schrijven met ‘Beste meneer Zander, ik heb een tien gekregen omdat…’ En in die brief moest dan zo gedetailleerd mogelijk staan wat er volgend jaar dan met hen is gebeurd dat dit uitzonderlijk hoge cijfer rechtvaardigt. Zo leg ik het zwijgen op aan de stem in ieders achterhoofd die zegt dat het niet gaat lukken.”
Joy verhogen
Zowel het gesprek met de reisorganisator als het interview met dirigent Zander, maken mij er weer van bewust dat je met onder uithalende zelfkritiek en faalangst, je eigen groei flink in de weg kunt staan. Hoewel ik behept ben met een zuidelijk gemoed qua karakter, ben ook ik beïnvloed door mijn Fries calvinistische omgeving uit mijn jeugd. Niet voor niets leer ik niet opbouwende zelfkritiek te verminderen om zo Joy te verhogen.
Ja, jij! Geef jezelf een tien
Daarom biedt ‘regenboogpiet’ met Sinterklaas jou het volgende geschenk; jij!
Vervolgens zul je denken, wat bedoelt ze daar nu weer mee? Ja, jij! Jezelf iedere dag zien als een geschenk en niet vergeten jezelf een tien te geven. Bijvoorbeeld; Ga eens bij jezelf na waarom je een prachtig geschenk bent. En wat maakt dat je die tien verdient. Zou jij jezelf een brief kunnen schrijven waaruit blijkt dat je volgend jaar jouw wensen hebt waargemaakt. De wensen waar je zo naar verlangt. Dat is een vette tien waard.
Zo zit in iedereen een diamant, de één wellicht wat meer geslepen dan de ander. Maar niet minder mooi. Elke dag worden we door het leven gepolijst. Aan ons om die mensen en situaties aan te trekken die ons blijven bijschaven en oppoetsen zodat we echt gaan glimmen en glinsteren. You are a diamond, a girls and boys best friend!